Voorwoord 2004 – reizen in Corona-tijden
De mens lijkt gewoon niet gemaakt om een eenzaam bestaan te leiden. De Duitse filosoof Arthur Schopenhauer zei:
Wat mensen sociaal maakt, is hun onvermogen om eenzaamheid en zichzelf in deze situatie te verdragen.
De dagen en weken van de coronacrisis maken dit voor velen van ons heel duidelijk. En dat komt waarschijnlijk voort uit wat Schopenhauer bijna twee eeuwen geleden ook schreef: “We denken zelden na over wat we hebben, maar altijd over wat we missen.”
Ik mis niet zozeer de mensen, maar vooral het reizen. Ik ervaar eenzaamheid niet als negatief, eerder als productief. Ik trek me graag terug, zelfs voor een langere periode, en laat mijn gedachten de vrije loop. Maar nu ik achter mijn bureau zit en op teksten zit te broeden, overkomt me steeds vaker het gevoel dat ik iets mis.
In zulke uren droom ik van een Italiaanse piazza waar ik laat op de avond een plekje in de buitenlucht zoek om te dineren. Ik geniet dan niet zozeer van het gezelschap van anderen, dan wel van het geroezemoes dat mijn mede-eters verspreiden. Wanneer gesprekken om me heen plaatsvinden in een taal waarvan ik maar enkele woorden versta, veranderen ze in een symfonie van geluiden die een heel speciale sfeer creëert.
Bijvoorbeeld als een voor de Kroatische taal zo typische kakofonie van medeklinkers aanzwelt in een café aan de beroemde kustweg Jadranska Magistrale. Of als ergens in het hoge noorden tussen Smørrebrød en Rømmegrøt, dat wil zeggen tussen een Deense boterham en het Noorse nationale gerecht, de taal der noorderlingen wordt gemompeld – dan weet je dat je ver van huis bent, maar nog steeds in je vertrouwde modus. Is het niet dit geluidstapijt dat ons het gevoel geeft dat we echt in het buitenland zijn, ook al verstaan we geen woord?
Ik vraag mezelf momenteel af wanneer en of dergelijke ervaringen weer mogelijk worden. Natuurlijk kan een reis in dichterbij gelegen gebieden ook mooi zijn, zo blijkt uit de artikelen in dit nummer tussen het Noordzeestrand en de Alpentoppen. Maar dat is op de lange termijn niet genoeg om mijn – en jouw – ontdekkingsgeest tevreden te houden. Ik verlang er te sterk naar om mijn vele witte vlekken op de Europese landkaart te vullen met kleur, geluiden en natuurlijk interpersoonlijke ervaringen die ik niet alleen graag met jou deel, maar die me ook vervullen van geluksgevoelens die niemand me meer kan afnemen.
Daarom hoop ik dat we allemaal weer snel onze ziel kunnen voeden op een manier die alleen mogelijk is met reizen, beleven en ontdekken.
We’ll ride again – zeker weten!
P.S.: Om ons te helpen ALPENTOURER nog verder te verbeteren, hebben we een vragenlijst voor u samengesteld. Geef ons een paar minuten van uw kostbare tijd – voor uw favoriete motortijdschrift.
